Κυριακή Δ’ Λουκά στην Ιερά Μητρόπολη Σουηδίας

Στη σημερινή παραβολή του καλού σπορέα, ο Χριστός, παρομοιάζει την ψυχή με χωράφι. Την ερμηνεία της παραβολής, την δίνει ο ίδιος ο Κύριος. Ο Θείος λόγος, γεμάτος δύναμη, σπέρνεται απλόχερα στις καρδιές των ακροατών που τον δέχονται, όπως η διψασμένη γη δέχεται την ευλογημένη φθινοπωρινή βροχή. Καμία αντίδραση στην υποδοχή του λόγου του Θεού από μέρους των ακροατών. Όμως, η καρποφορία δεν αντιστοιχεί στην πλούσια σπορά. Τί φταίει άραγε; Ποιά δυσμενής αιτία εμπόδισε, ώστε να μην καρποφορήσει όλος ο σπόρος «ἑκατονταπλασίονα»; Ο Κύριος, με τη θαυμαστή διαύγεια του λόγου Του, επισημαίνει την κάθε αιτία ξεχωριστά. Ο προαιώνιος εχθρός του ανθρώπου, ο σατανάς, που το έργο του είναι να «ἀπάγῃ» ψυχές στην απώλεια, με τη διαβολική τέχνη του, «αἴρει τόν λόγο ἀπό τῆς καρδίας αὐτῶν». Αυτή είναι η μία αιτία. Στην άλλη περίπτωση, που δεν μπόρεσε να «ἄρῃ» αμέσως τον Θείο σπόρο, γιατί η καλλιεργημένη ψυχή τον έκρυψε αμέσως, φρόντισε να κινητοποιήσει το μηχανισμό του πειρασμού, ώστε, μόλις ξεπρόβαλαν τα τρυφερά βλαστάρια από το σπόρο, να τα ξεράνει, πριν καρποφορήσουν. Στην τρίτη περίπτωση, ο σπόρος πέφτει ανάμεσα στους σπόρους των ζιζανίων που «συνβλαστάνουν». Μέριμνες, πλούτος και ηδονές της ζωής (ζιζάνια), εξουδετερώνουν την καρποφορία. Τα τρία αυτά μέρη του χωραφιού που δεν αξιοποίησαν το σπόρο που δέχτηκαν, δεν αποτελούν και τη μεγαλύτερη έκτασή του. Όπως μάς αφηγείται η παραβολή, υπήρχε και το καλό έδαφος, «ἡ ἀγαθή γῆ». Αυτή η γη συμβολίζει τις καρδιές των ακροατών του λόγου, οι οποίες «καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ». Ποιές, άραγε, να είναι αυτές οι καρδιές που δέχτηκαν τόσο πρόθυμα το λόγο του Θεού, τον έκλεισαν με στοργή και απέδωσαν καρπό εκατονταπλάσιο; Η σημερινή Κυριακή, κατά την οποία θυμόμαστε τους Πατέρες της 7ης Οικουμενικής Συνόδου, μάς δίνει την αφορμή να καυχηθούμε «ἐν Κυρίῳ» για την εξαίσια «ἀγαθή γῆ», τους Πατέρες δηλαδή που ανέδειξε η Ορθοδοξία και ανήκουν στην κατηγορία όσων δέχτηκαν το σπόρο του λόγου του Θεού και τον καρποφόρησαν. Η διακονία τους αποτελεί σφραγίδα γνησιότητος, αφού δεν κάηκε ως «ξύλα, χόρτον ή καλάμη», αλλά έλαμψε ως «χρυσός και λίθοι τίμιοι» (Α΄ Κορ. 3,12), διότι έκαναν την άγονη έρημο των ψυχών, γόνιμη γη, με τις ροές των δακρύων τους και τους στεναγμούς εκ βάθους, κι έτσι “εις εκατόν τους πόνους εκαρποφόρησαν”, όπως σημειώνει ο ιερός υμνογράφος της Εκκλησίας. Ας παρακαλέσουμε, λοιπόν, το Πανάγιο Πνεύμα, να μάς χαρίζει την καθαρότητα της καρδιάς, αλλά και υπομονή, αφού είναι η αρετή, που αποθησαυρίζει στις καρδιές, τα ουράνια αρώματα της απάθειας, της ακακίας και δίνει «νοῦν Χριστοῦ». Όταν συμβεί αυτό, τότε η καρδιά μας ξεχειλίζει από ακατάπαυστη δοξολογία, ακόμη και στις πιο δύσκολες εξωτερικές συνθήκες, όπως συνέβη με τους αγίους Τρεις Παίδες εν καμίνω, τον Προφήτη Δανιήλ στο λάκκο με τα λιοντάρια, τον απόστολο Παύλο στο δεσμωτήριο των Φιλίππων και τόσα άλλα παραδείγματα. Εύχομαι, να προσφέρουμε στο Θεό την καρδιά μας ως «γῆν καλήν καί ἀγαθῆν», και τότε θα απολαύσουμε τους εύχυμους καρπούς που αποδίδει ο λόγος Του. Αμήν!