Μίκης Θεοδωράκης: Έγγραφο από την περίοδο που ήταν εκτοπισμένος στην Αρκαδία από τη Χούντα

Ο Μίκης Θεοδωράκης μπλέχτηκε από μικρός με την πολιτική και πολύ γρήγορα μπήκε στο στόχαστρο λόγω της δράσης του.

Αναπτύσσει αντιστασιακή δράση. Εντάσσεται στην ΕΠΟΝ και το 1944 γίνεται γραμματέας εκπολιτισμού. Τον ίδιο χρόνο εντάσσεται στον εφεδρικό ΕΛΑΣ Αθηνών και λαμβάνει μέρος σε μάχες κατά των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας, καθώς και στα Δεκεμβριανά.

Λόγω των προοδευτικών του ιδεών, καταδιώκεται από τις αστυνομικές αρχές. Για ένα διάστημα ζει παράνομος στην Αθήνα χωρίς να σταματήσει την επαναστατική του δράση. Το 1947 εξορίζεται στην Ικαρία και ένα χρόνο αργότερα μεταφέρεται στη Μακρόνησο, από την οποία απολύεται τον Αύγουστο του 1949.

Το 1967, η δικτατορία των συνταγματαρχών απαγορεύει την εκτέλεση, την πώληση και την ακρόαση των τραγουδιών του.

Την ίδια χρονιά (1967) γίνεται ιδρυτικό μέλος της αντιστασιακής οργάνωσης «Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο» (ΠΑΜ) και λόγω της δράσης του συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967.

Ακολουθεί η φυλάκισή του στην οδό Μπουμπουλίνας, η απομόνωση, οι φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, το νοσοκομείο, η αποφυλάκιση και ο κατ’ οίκον περιορισμός, η εκτόπιση με την οικογένειά του στη Ζάτουνα Αρκαδίας και, τέλος, το στρατόπεδο Ωρωπού. Όλο αυτό το διάστημα συνθέτει συνεχώς, ενώ πολλά από τα έργα του κατορθώνει με διάφορους τρόπους να τα στέλνει στο εξωτερικό, όπου ερμηνεύονται από τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μελίνα Μερκούρη.

Αυτό είναι το έγγραφο από το υπουργείο Δημόσιας Τάξεως με ημερομηνία 26 Οκτωβρίου 1968. Στο θέμα γράφει “Ποινικαί υποθέσεις εκτοπισμένων κομμουνιστών”. Οι παραλήπτες είναι ο Μίκης Θεοδωράκης (Μιχαήλ το βαπτιστικό του όνομα) και ο Νικόλαος Γανίτης.

Οι αρχές θέλουν να μεταφερθούν στη χωροφυλακή Μεταγωγών Αθηνών για να δικαστούν δια διασπορά ψευδών ειδήσεων.

Όπως αναφέρεται σε περίπτωση αθώωσης ή απαλλαγής, πρέπει να μεταφερθούν εκ νέου στον τόπο εκτοπισμού, αλλιώς θα παραμείνουν στη φυλακή.

Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται επικίνδυνα. Στο εξωτερικό ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών.

Προσωπικότητες, όπως οι Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Άρθουρ Μίλερ, Λόρενς Ολιβιέ και Ιβ Μοντάν, δημιουργούν επιτροπές για την απελευθέρωσή του.

Τελικά, το 1970, υπό τις πιέσεις αυτές και με τη μεσολάβηση του Γάλλου πολιτικού και συγγραφέα Ζαν Ζακ Σρεβάν Σρεμπέρ, η δικτατορία τον αφήνει να φύγει στο Παρίσι.