Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση του Γραφείου Νεότητας της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων

Στην εκδήλωση του Γραφείου Νεότητας συμμετείχαν όλα τα κατηχητικά σχολεία της πόλης της Καρδίτσας. ενώ συμμετείχε και ο Σύλλογος Ιεροψαλτών Νομού Καρδίτσας Άγιος Ιωάννης ο Κουκουζέλης, με Χριστουγεννιάτικους Ύμνους. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Τιμόθεος, αλλά και οι γονείς και συγγενείς των παιδιών, καμάρωσαν τη νεολαία του τόπου μας που έδωσε με τον δικό της τρόπο μια χαρούμενη νότα στις εορταστικές αυτές ημέρες.
Η εκδήλωση περιελάμβανε χριστουγεννιάτικους ύμνους, θεατρικό δρώμενο, παραδοσιακά κάλαντα, κέφι, φρεσκάδα και πολύ αγάπη.
Ο Σεβασμιώτατος στο τέλος της εορτής ευχήθηκε Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά σε όλους.
Επιπλέον, προέτρεψε τους γονείς να έχουν ενεργή συμμετοχή στην πνευματική και κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών τους, όπως μέσω του κατηχητικού σχολείου, της σχολής βυζαντινής μουσικής της Μητροπόλεως, η οποία είναι διαθέσιμη για παιδιά και ενήλικες, προσφέροντας μια επιπλέον ευκαιρία κοινωνικοποίησης μέσω της μουσικής, ώστε τα παιδιά να κοινωνικοποιούνται και να γνωρίζουν τον Χριστό. Να προσπαθήσουν να συναντήσουν τον Χριστό μέσα από τη ζωή και την ανατροφή των παιδιών τους, καθώς αυτό απαιτεί μια συνειδητή προσπάθεια να ενσωματώσουν τις αξίες του Χριστιανισμού στην καθημερινότητά τους. Η ανατροφή των παιδιών περιγράφεται ως ένα δύσκολο αλλά ωραίο αγώνισμα. Οι γονείς πρέπει να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που προκύπτουν κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας.
Ο Σεβασμιώτατος επίσης ευχαρίστησε το Γραφείο Νεότητος, τον πατέρα Δαμιανό και τις κυρίες που συμμετείχαν στην προσπάθεια της Ιεράς Μητροπόλεως, τους ιερείς των ενοριών, οι οποίοι στέκονται δίπλα στις καθηγήτριες και στους καθηγητές για να πραγματοποιήσουν το έργο της τοπικής μας εκκλησίας.
Τέλος, οι μικροί πρωταγωνιστές έλαβαν δώρα από τα χέρια του Σεβασμιωτάτου μας, προκειμένου να ευχηθεί και στον κάθε ένα προσωπικά για τις άγιες αυτές ημέρες.

Το μυστήριο της ενανθρωπίσεως του Χριστού  και ο σύγχρονος κόσμος.
Ομιλία της κας Σταυρούλας Ιωακείμ, Εκπαιδευτικός

Σεβασμιώτατε, σεβαστοί Πατέρες, αγαπημένοι μας γονείς και προσκεκλημένοι, αγαπημένα μας κατηχητόπουλα,
Καλησπέρα σας!
Η παρουσία σας στην αποψινή Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση μας χαροποιεί ιδιαιτέρως και υποδηλώνει την αγάπη για τη νεότητά μας και το ενδιαφέρον για την πνευματική της πορεία.
Από καρδιάς ευχαριστώ τον π. Δαμιανό καθώς και τα μέλη του Γραφείου Νεότητας της Μητροπόλεώς μας να με προτείνουν ως ομιλήτρια της σημερινής γιορτής και ελπίζω να μη διαψεύσω τις προσδοκίες τους.
Ευχηθείτε Σεβασμιώτατε και όλοι σας, τα λόγια που θα ακουστούν να μας προβληματίσουν και να καρποφορήσουν στις καρδιές μας!
Ας μοιραστούμε πρώτα τις σκέψεις από ένα ποίημα μιας Μοναχής, της αδελφής Θέκλας.
Ὁ Θεός μας στὴ γῆ
Ὥρα μηδὲν τῆς ἱστορίας…
Ἔρεβος πνευματικὸ κυκλώνει ὁλοῦθε τὸν πλανήτη.
Θραύσματα τῆς κατακερματισμένης θεϊκῆς εἰκόνας,
πεσμένα στὸ χῶμα,
γλείφουν τὰ κατακάθια μιᾶς ἄκαρπης ζωῆς.
Παίγνιο στὸν κόσμο τῶν δαιμόνων ὁ ἄνθρωπος,
«ὁ ἕλκων βασιλικὴν καταγωγήν, ὁ κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλασθείς».
Ὥρα μηδὲν τῆς ἱστορίας…
Ὡστόσο ἡ Ἀγάπη ξαγρυπνεί, ντυμένη τὸ σάκο τῆς ταπείνωσης.
Τὴν πεπτωκυίαν φύσιν ν’ ἀναστήσει ἀδημονεῖ,
στὸ ξύπνημα μιᾶς νέας ζωῆς, φῶς ὁλόγυρα νὰ χύσει.
«Γέγονεν ὁ Θεὸς ἄνθρωπος, ἵνα τὸν ἄνθρωπον θεὸν ποιήση».
Δέος καὶ ἔκσταση!
Ἀφουγκράζομαι τὸ μεγαλεῖο καὶ σιωπῶ…
Τῆς καρδιᾶς μου οἱ κτύποι οἱ μυστικοί
στὴν ἀγάπη Του τὴ θεϊκή
εὐγνωμοσύνης καὶ λατρείας κρουνοὺς ἀναβλύζουν.
Ὁ οὐράνιος Θεός μας στὴ γῆ!
Χριστούγεννα! Μια πρόκληση για ένα πνευματικό οδοιπορικό. Μια πρόκληση να οδηγήσουμε τα βήματά μας στην πόλη της Βηθλεέμ, για να ζήσουμε το μεγαλειωδέστερο θαύμα που η αγάπη του Θεού πραγματοποίησε για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Εκστατικός μπροστά στο θαυμαστότερο αυτό μυστήριο και ο υμνωδός της Εκκλησίας μας αναφωνεί: “Μυστήριον ξένον, ὁρῶ καὶ παράδοξον! ”
Την ολόφωτη Άγια Νύχτα, που βλέπουμε τον “Υἱὸν τοῦ Θεοῦ” να γίνεται “Υἱὸς ἀνθρώπου”, είμαστε όλοι καλεσμένοι να πλησιάσουμε το “ἱλαρὸν φῶς” και να δούμε, με τα σαστισμένα μάτια της ψυχής μας, μέσα στην “καρδιά των πραγμάτων”, αιώνιες αλήθειες, θαυμαστά μηνύματα του ουράνιου κόσμου.
Είναι η μοναδική στιγμή που μπορούμε εμείς, οι δέσμιοι της ύλης και της φθοράς, να γίνουμε οι “απελεύθεροι” της θείας αγάπης και να ατενίσουμε τα “ἄρρητα μυστήρια” της δόξας του ουρανού.
Ας συγκεντρώσουμε λοιπόν τις πνευματικές και τις ψυχικές μας δυνάμεις με ταπείνωση μπροστά στη φάτνη για να εννοήσουμε την εικόνα που προβάλλει ολοφώτεινη μες στο μισοσκόταδο.
Ποια είναι όμως αυτή η εικόνα;
Είναι η καινούργια ζωή που ανατέλλει. “Το βρέφος” που γεννήθηκε στη Βηθλεέμ δεν ήταν μόνον ο Υιός του Θεού, ήταν μαζί κι ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς, παρεκτός της αμαρτίας. Ήταν ο τύπος του νέου ανθρώπου, αυτού του ολοκληρωμένου, του θεοποιημένου ανθρώπου, όπως μας αναφέρουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Αν ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, πλάστηκε “κατ’ εἰκόνα Θεοῦ”, ο γεννηθείς στο σπήλαιο είναι ο νεός Αδάμ, ο οποίος ήρθε να αναπλάσει τον άνθρωπο. Κι ενώ ο πρώτος Αδάμ έλαβε τη δυνατότητα της ομοίωσής του με τον Θεό, σύμφωνα με την πρωταρχική Χάρη της δημιουργίας, δεν παρέμεινε στην αμόλυντη ατμόσφαιρα του Θεού, στην κατάσταση της αθωότητας και της ευδαιμονίας.
Κάτι το μυστηριώδες έγινε στα βάθη της ύπαρξής του και το οικοδόμημα της ανθρώπινης υπόστασης κατέπεσε σε ερείπια. Η καρδιά του μολύνθηκε, η θέλησή του συντρίφτηκε. Ο άνθρωπος πλανήθηκε κι απομακρύνθηκε από το Θεό Πατέρα.
Στο θείο θρόνο, ανήσυχη και ένοχη ύψωσε η ανθρωπότητα θεούς χειροποίητους, πλάσματα της φαντασίας, είδωλα καμωμένα από ξύλα και μάρμαρα, από μίσος και συμπάθεια, ζυμωμένα με πάθος κι αγνότητα, αντίγραφα της δικής της διχασμένης ψυχής.
Μάταια για αιώνες η κορωνίδα της δημιουργίας προσπαθούσε να ξεφύγει από την εφιαλτική τριλογία. “Αποστασία, ενοχή, οδύνη”. Έξοδος δεν υπήρχε. Κλειστός ο δρόμος για την “κάθαρση των παθημάτων”. Ο άνθρωπος αισθάνεται συντριπτική την ανάγκη της εξιλέωσης.
Κι όταν ο Θεός ευδόκησε, άνοιξε ο ουρανός, όχι για να ανέβει εκεί αποθεωμένος κάποιος ήρωας ή Καίσαρας, αλλά για να κατέβει σαρκωμένος ο Θεός, εγκαινιάζοντας τον καινούργιο αιώνα, με την τριλογία της λύτρωσης – την τριλογία του Θεού: “Αγάπη-ταπείνωση-ειρήνη”
Η θεία αγάπη όπως στην πρώτη δημιουργία, έτσι και στην αναδημιουργία έχει τον πρώτο λόγο. Και άυλη αυτή σαρκώνεται σε μια ακατάληπτη έξαρση ελέους και συγχώρεσης και χωρεί μέσα σε μια φάτνη! Στην πτωχική φάτνη, στο πρόσωπο του Θείου Βρέφους, έχουμε τον τύπο του νέου ανθρώπου και μιας νέας ανθρωπότητας. Γιορτάζοντας τη γέννηση του Χριστού, η ανθρωπότητα γιορτάζει τη γέννηση του καινούργιου της εαυτού, τα δικά της γενέθλια σε μια καινούργια ζωή, που ανατέλλει για τον καθένα μας.
Η φάτνη είναι το σύμβολο της ελευθερίας, μιας ελευθερίας για τη ζωή της γης και την αιωνιότητα του ουρανού. Κάθε μικρότητα και αδυναμία ανθρώπινη, με την άφατη κι απερίγραπτη δύναμη της αγάπης και της ταπείνωσης του Σαρκωθέντος Χριστού κατακαίεται, γίνεται στάχτη, σκορπίζεται και χάνεται. Δεν είναι η κάλυψη των βιοτικών μας αναγκών που απελευθερώνει την ψυχή μας. Ούτε κάποια κοσμική δύναμη μπορεί να μας ελευθερώσει από τα δεσμά του εγωισμού, της αποτυχίας, του φόβου του θανάτου…
Μια μονάχα αλήθεια μένει: Η αγάπη του Θεού, που αγκαλιάζει από παντού τη ζωή και την ύπαρξή μας και σπάζει όλες αυτές τις ανθρώπινες αλυσίδες. Ενός Θεού που ταπεινώθηκε αφήνοντας τη δόξα του Ουρανού και παρουσιάστηκε σε μια περιφρονημένη φάτνη, υποδεικνύοντάς μας την οδό της ταπεινοφροσύνης, της αρετής, της ουράνιας ανάβασης: “Θεός επί της γης, άνθρωπος εν ουρανώ”.
Η γιορτή των Χριστουγέννων στις διχασμένες καρδιές, στις διασπασμένες οικογένειες, στις κατατετμημένες κοινωνίες, έρχεται και φέτος να παρέμβει και να φέρει και πάλι τον κοσμοχαρμόσυνο ύμνο της παναρμόνιας συναυλίας των Αγγέλων πάνω από το σπήλαιο της Βηθλεέμ: “Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη”.
Ανέκαθεν η ειρήνη, το γλυκύ πράγμα και όνομα, ήταν ποθουμένη “τοῖς πᾶσιν ἀνθρώποις”. Αλλά η ειρήνη του Χριστού δεν είναι μόνο μια ειρήνη του ανθρώπου με το συνάνθρωπο, είναι και ειρήνη του ανθρώπου με τον Θεό. Ο Χριστός, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, γίνεται ο ζωντανός δεσμός μεταξύ τους και ειρηνεύει την επαναστατημένη καρδιά των ανθρώπων. Μας προσφέρει την ευδοκία του Θεού, την αμνηστία και την εύνοιά Του, με μοναδικό του πόθο να βρει έναν τόπο να γεννηθεί μέσα μας, για να μας αναγεννήσει.
Όμως, καμιά εποχή δεν είχε τόσο πόθο, τόση δίψα ειρήνης, όσο και όση η εποχή μας. Θα πετύχει λοιπόν αυτή, εκεί όπου όλες οι άλλες εποχές απέτυχαν οικτρά; Θα κατορθώσει να οικοδομήσει την ειρήνη χωρίς Θεό, καταργώντας τους φρικτούς εξοπλισμούς και καθιστώντας τους πολέμους μακρινή ιστορική ανάμνηση; Και με ποιον βοηθό; Την επιστήμη; Την τεχνολογία; Τον Ανθρωπισμό; Τη φιλοσοφία; Την τεχνητή νοημοσύνη;
Από τα βάθη των αιώνων ακούγεται σαφής και κατηγορηματική η συγκλονιστική προειδοποίηση, της οποίας την αξία και την αλήθεια επιβεβαιώνει η πικρή πείρα των παρελθόντων χρόνων.
“Ἐὰν θέλητε καὶ εἰσακούσητέ μου, τὰ ἀγαθὰ τῆς γῆς φάγησθε· ἐὰν δὲ μὴ θέλητε, μηδὲ εἰσακούσητέ μου, μάχαιρα ὑμᾶς κατέδεται· τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε ταῦτα”. (Ησ. α΄ 19-20).
Χωρίς Εκείνον στη ζωή μας, που με το αίμα Του κατήργησε την έχθρα, που μετουσίωσε τη φθορά σε αφθαρσία και μετέβαλε τη γη σε ουρανούς, πως είναι δυνατόν να επικρατήσει η “ἐπὶ γῆς εἰρήνη”; Ο Χριστός κομίζει μια διαφορετική ειρήνη που ξεκινά από την καρδιά των ανθρώπων και απλώνεται παντού. Από την προαίρεσή μας εξαρτάται η “ἐπὶ γῆς εἰρήνη”. Ο άνθρωπος είναι εκείνος που θα αξιοποιήσει το δώρο του Θεού της ειρήνης. “Θεός ὤν εἰρήνης, πατήρ οἰκτιρμῶν” ψάλλουμε στις Καταβασίες των Χριστουγέννων.
Έρχεται ξανά στη γη μας και φέτος…Κι εμείς; Το νιώθουμε; Το ζούμε;
Ο άνθρωπος των καιρών μας, κουρασμένος από τη μάταιη αναζήτηση, εξαντλημένος από τις διαψευσμένες υποσχέσεις, βρίσκεται στο λαβύρινθο που έφτιαξε ο ίδιος με λογής-λογής υλικά. Είναι τόσο, μα τόσο φτωχός, τόσο αδύναμος -όπως εκείνη την πρώτη νύχτα “επί Καίσαρος Αυγούστου”- να σηκωθεί και να πανηγυρίσει “τα ευαγγέλια”… Οι άνθρωποι του καιρού μας δε δέχονται τη θεϊκή συμμαχία. Θέλουν να βρουν μόνοι τους το δρόμο της ευτυχίας, όπως ο πρώτος Αδάμ. Την αναζητούν μακριά από το Χριστό, στην υλική και κοσμική δύναμη. Και με το άτεγκτο τίμημα της αναζήτησης: Να ζούμε σε παγκόσμια κλίμακα την πείνα, την αγριότητα, την εξαθλίωση, την παραφροσύνη του ανθρώπου.
Οι “Σοφοί και συνετοί” του αιώνα μας θεωρούν ανάξιο για το πνευματικό τους ανάστημα και για τη διαστημική εποχή μας, να πιστεύουν και να μιλούν για το Βρέφος της Βηθλεέμ.
Οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχής μας αρνούνται το Λόγο και δέχονται την αλογία της αποξενωμένης από το Χριστό ανθρώπινης ύπαρξης. Λατρεύουν “την κτίσιν” και περιφρονούν τον “Κτίσαντα”. Αρνούνται τον “Ποιητὴν Οὐρανοῦ καὶ γῆς” και αγκαλιάζουν την ειδωλολατρία της θεοποίησης του ανθρώπινου εγώ. Διαφθείρουν και τις ιερότερες έννοιες· η ζωή σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, η αυτοκυριαρχημένη, ονομάστηκε “ξεπερασμένα ταμπού”, η δουλεία των παθών ονομάστηκε “ελευθερία” και η ελευθερία μεταβλήθηκε σε ασυδοσία. Ενοποιούν τις χώρες μόνον οικονομικά, εξοστρακίζοντας το Χριστό από την Ιστορία, με αποτέλεσμα τα τραγικά γεγονότα που βιώνουμε σήμερα.
Χαθήκαμε κι απεγνωσμένα ψάχνουμε το μίτο που θα μας βγάλει από την πολυεπίπεδη κρίση-το σύγχρονο λαβύρινθο.
Αλήθεια ποιος θα μπορέσει να βγάλει τον άνθρωπο απ’ αυτό το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει;
Μόνον το Θείο Βρέφος μπορεί να τον σηκώσει “από κλίνης οδύνης αυτού”, να τον λούσει στο φως της θεότητάς Του, για να ξαναβρεί τη χαμένη μέρα, να τον ντύσει τη φορεσιά της αθωότητας των ποιμένων της Βηθλεέμ και να τον οδηγήσει προσκυνητή της Άγιας Φάτνης.
Το θέλουμε; Αποκηρύσσουμε την αφροσύνη μας; Ομολογούμε το “Ἡμάρτομεν Κύριε, οὐδὲ συνετηρήσαμεν”; Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας.
Το μυστήριο των Χριστουγέννων είναι υπόθεση καρδιακή, όχι νοητική. Είναι θέμα πίστης και βίωσης. Γι’ αυτό, δεν είναι εύκολο να νιώσει κανείς την ουράνια χαρά και αγαλλίαση που προσφέρει η γιορτή αυτή. Χρειάζεται να συζεύξουμε την ψυχή με το σώμα, την καρδιά με το νου, το συναίσθημα με την ορθή πίστη, για να μπορέσουμε να δούμε στον τεχθέντα Κύριο, τον προσωπικό μας Λυτρωτή και Σωτήρα. Τα Χριστούγεννα δεν είναι απλώς μια γιορτή, είναι τρόπος ζωής, είναι πορεία μετάνοιας προς το Θεό της ελευθερίας, πορεία προσφοράς προς το Θεό της αγάπης, πορεία συνδιαλλαγής προς το Θεό της Ειρήνης.
Το γεγονός των Χριστουγέννων αξιολογείται στη ζυγαριά της προσφοράς. ” Τί σοὶ προσενέγκωμεν Χριστέ;”. Καρδιά “σαρκίνη” που θα πάλλεται ακατάπαυστα στους μελωδικούς χτύπους της αγάπης, στα πρόσωπα των “ελαχίστων” αδελφών μας…
Ο κάθε άνθρωπος απέναντί μας κάτι αγαπά. Κάτι ψάχνει. Κάποιον προσμένει. Μήπως εμάς; Ας το σκεφτούμε…
Φορολογία αγάπης είναι τα Χριστούγεννα. Μιας αγάπης που μπροστά σε καμιά θυσία δεν υποχωρεί. Μιας αγάπης που πονά και λυπάται, που λησμονεί τον εαυτό της χάριν του πλησίον, που ανασκουμπώνεται και υπηρετεί. Μιας αγάπης που αλλάζει την ποιότητα της ζωής μας. Μιας αγάπης που θα ζέσταινε τις παγωμένες καρδιές των ανθρώπων της εποχής μας και θα έβγαζε το σύγχρονο άνθρωπο από το καταπιεστικό κοινωνικό αδιέξοδό του, στη διέξοδο της χριστιανικής αλληλεγγύης, που τακτοποιεί και τα πιο ακανθώδη προβλήματα.
Επιτακτική ανάγκη να επικαιροποιήσουμε και να επικυροποιήσουμε ΠΛΕΟΝ το μήνυμα των Χριστουγέννων.
Αυτό θα το πετύχουμε ΜΟΝΟΝ αν με συμπαραστάτη την Πίστη, ακολουθήσουμε το Αστέρι της Ανατολής, αν ταπεινώσουμε το φρόνημά μας και ντυθούμε με τον ταπεινό χιτώνα των βοσκών, αν διώξουμε τους εφήμερους λογισμούς, αν εξοβελίσουμε τις εφάμαρτες επιθυμίες, αν απαλλαγούμε από τον εγωπαθή μας εαυτό, αν γίνουμε ειλικρινά ευγνώμονες σ’ Εκείνον που “έκλινε ουρανούς και κατέβη” για να είναι “μεθ’ ἡμῶν”.
Τότε σίγουρα θα βρούμε το δρόμο του γυρισμού.
Χρειάζεται, λοιπόν, επίμοχθος πνευματικός αγώνας, ανάλογη ψυχική προετοιμασία, ώστε με τη Χάρη Του να αξιωθούμε να βρεθούμε κοντά στη φάτνη Του, να ηχήσει μέσα μας το αγγελικό μήνυμα “Ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ” και να ψάλλουμε χαρμόσυνα:
“Xριστὸς γεννᾶται· δοξάσατε,
Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε,
Χριστός ἐπί γῆς· ὑψώθητε.
Ἄσατε τῷ Kυρίω πᾶσα ἡ γῆ, καὶ ἐν εὐφροσύνῃ,
ἀνυμνήσατε λαοὶ· ὅτι δεδόξασται”.
Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα!!!