Aγαπητοί μου αδελφοί,
Τα τριάντα οκτώ χρόνια της ασθένειας του Παραλύτου, που ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο, ήταν γι’ αυτόν μια μεγάλη περίοδος τραγικής θλίψης. Η αρρώστια του ήταν από εκείνες που οφείλονται στη γεμάτη αμαρτίες ζωή του ανθρώπου. Αλλά η ευσπλαχνία και το έλεος του Θεού τον επισκέφθηκε και τον θεράπευσε.
Η βαθύτερη όμως θεραπεία που έγινε στον άλλοτε Παράλυτο φαίνεται στη συνέχεια. Όταν δηλαδή τον συνάντησε ο Κύριος στον περίβολο του Ναού των Ιεροσολύμων του είπε: «Ίδε υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε». Πρόσεχε να μην πέσεις πάλι στην αμαρτία, διότι έχεις μετανοήσει. Η ψυχή σου να κρατήσει σταθερό τον αγώνα της παραμονής σου στην αρετή. Πρόσεχε λοιπόν και μηκέτι αμάρτανε. Αυτή είναι η προτροπή που απευθύνεται σ’ όλους μας σήμερα.
Η αντίρροπη δύναμη στον αγώνα μας κατά της αμαρτίας είναι το κακό παρελθόν μας. Η αμαρτία την ώρα της διάπραξης είναι γλυκιά, αμέσως μετά έρχεται η θλίψη, ο πόνος και η στενοχώρια. Όλοι μας έχουμε πείρα της αμαρτίας. Χρέος και ωφέλεια της ψυχής μας είναι να διαγράψουμε εξ ολοκλήρου το κακό παρελθόν μας. Να το εξαφανίσουμε και ως ανάμνηση. Να το αποκηρύξουμε ως πράξη ξένη προς τις προθέσεις μας. Αυτό το νόημα έχουν τα λόγια του Κυρίου «μηκέτι αμάρτανε». Να αποκηρύξει ο θεραπευμένος το κακό παρελθόν του και να ακολουθήσει με σταθερό βήμα το δρόμο προς το φως. Μετά τη συναίσθηση της αμαρτίας έρχεται η μετάνοια. Μετά τη μετάνοια η συντριβή. Μ’ αυτό τον τρόπο η ζωή μας αποκτά περιεχόμενο και έχουμε ως συγκεκριμένο πνευματικό στόχο τον προσωπικό μας αγιασμό.
Οι συνέπειες της αμαρτίας είναι πικρές. Η ενοχή, οι τύψεις της συνείδησης, οι εσωτερικές συγκρούσεις φέρουν ταραχή στην ψυχή μας. Οι φονιάδες στενάζουν και τρέμουν, όπως ο Κάιν. Οι ένοχοι ηθικών παρεκτροπών βλέπουν συνέχεια μπροστά τους την αμαρτία, όπως ο Δαβίδ. Όταν ο άνθρωπος ζει την τραγικότητα της ενοχής, δεν θέλει πάλι να αμαρτήσει. Αγωνίζεται συνέχεια να σταθεί όρθιος, και να μη δεχθεί νέα ψυχικά τραύματα.
Η μέρα που θεραπεύτηκε ο παράλυτος είναι η σημαντικότερη ημέρα της ζωής του. Αυτό συμβαίνει, γιατί απαλλάσσεται από το βάρος της ενοχής για τις αμαρτίες του και γίνεται εξ ολοκλήρου υγιής, σωματικά και ψυχικά! Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην πνευματική ζωή των Χριστιανών. Ποιός δεν αμάρτησε; Γι’ αυτές τις αμαρτίες μικρές ή μεγάλες, οι Χριστιανοί μετανοούμε, χύνουμε πικρά δάκρυα, οδηγούμε τα βήματά μας στο μυστήριο της Ιερής Εξομολόγησης και γινόμαστε άξιοι του ελέους και της ευσπλαχνίας του Θεού.
Η στιγμή της αληθινής μετάνοιας είναι μια μεγάλη πίστωση για την αιωνιότητα. «Ούτω χαρά έσται εν τω ουρανώ, επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι». Η αληθινή μετάνοια δεν είναι μια απλή ενθύμηση και απαρίθμηση των αμαρτιών. Είναι συνεχής έμπονος αγώνας για αλλαγή τρόπου ζωής, σκέψεων, επιθυμιών και στόχων. Ο χριστιανός ζει “εν μετανοία” . Έτσι μόνο γεύεται τη χαρά στην ψυχή του. Τη χαρά, που ο Χριστός δίνει στους πιστούς του. Γι αυτό και ο ιερός ψαλμωδός ο οποίος δοκίμασε τη χαρά της πνευματικής αναγέννησης λέγει: «Μακάριοι ων αφέθησαν αι ανομίαι και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι».
Αγαπητοί μου,
Στη ζωή μας, είτε μικρές είτε μεγάλες είναι οι αμαρτίες, είμαστε ένοχοι απέναντι του Κυρίου. Ωφέλεια, κέρδος και σωτηρία μας είναι να απαλλαγούμε από την ενοχή και να μη δοκιμάσουμε πλέον την πίκρα της αμαρτίας. Ο αρχηγός της πίστεώς μας, Ιησούς Χριστός, θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν. Γι’ αυτό ζητάει να αγωνιζόμαστε κατά της αμαρτίας και όταν αμαρτάνουμε γρήγορα να μετανοούμε. Ποια άλλη ευεργεσία να ζητήσουμε;
About The Author
Διαβάστε επίσης
Η Δίψα του Άδη
Ο ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΣΕ 60’’ – ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΛΟΥΚΑ
Επίσκοπος Μελιτηνής: Το Βάρος του Σπόρου