Η εορτή του Αγίου Χαραλάμπους στην Ιερά Μονή «Παναγιοπούλα» Ναούσης

Η παλαιά ιστορική Ιερά Μονή της Ζωοδόχου Πηγής «Παναγιοπούλα» Ναούσης χρονολογείται τον 19^ο αιώνα και κατόπιν ενεργειών του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Παντελεήμονος τα τελευταία έτη στην Ιερά Μονή εγκαταβιούν η Γερόντισσα Κασσιανή και η συνοδεία της.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἔλαμψας ἐν τῷ κό­σμῳ διά τοῦ μαρτυρίου … διό ἐν παρρησίᾳ πρέ­σβευε σωθῆναι ἡμᾶς».

Στή χορεία τῶν μαρ­τύρων πού ὡς νέφος προστα­τευ­τι­κό σκέπουν τή στρατευ­ο­μέ­νη Ἐκ­κλη­σία τοῦ Χρι­στοῦ καί ὅλους ἐμᾶς τούς πι­στούς πού ζοῦμε καί ἀγω­­νι­ζό­μαστε «τόν κα­λόν ἀγῶνα τῆς πί­στε­ως» ἐπά­νω στή γῆ τι­­μη­τική θέση κατέ­χει ὁ ἅγιος πού ἑορτά­ζουμε σή­­με­ρα, ὁ ἅγιος ἱερο­μάρτυς Χαράλαμπος.

Καί ἡ θέση του ὀφεί­λεται στό γεν­ναῖο ἀγώ­να του καί στόν διπλό στέφανo πού ἔλαβε ἀπό τόν Θεό. Διότι ὁ ἅγιος Χαρά­λα­μπος δέν ἀπο­λαμ­βά­νει στό οὐρα­νό μόνο τή δό­ξα τῶν μαρ­τύρων, ἀπο­λαμβάνει ταυ­τό­χρονα καί τόν μισθό τῶν φρο­νίμων καί πι­στῶν οἰκο­νό­μων τοῦ Κυρίου, οἱ ὁ­ποῖοι, κατά τήν ὑπό­σχεση τοῦ Χρι­στοῦ, ἐφό­­­σον ἀνα­δεί­χθηκαν ἐπί γῆς πιστοί καί συνε­πεῖς διάκονοι τοῦ Κυ­ρίου, κατέστη­σαν «ἐπί πολλῶν» στόν οὐ­ρανό, ὅ­που ἀπολαμ­βά­νουν τά ἀγα­θά τοῦ Θεοῦ, «ἅ ὀ­φθαλμός οὐκ εἶδε καί οὖς οὐκ ἤκου­σε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώ­που οὐκ ἀνέβη».

Ἔτσι τιμᾶται στόν οὐ­ρα­νό γιά τή διπλῆ προσφορά τῆς ζωῆς του. Ἀφενός γιά τήν προ­σφορά της ζωῆς του στή διακονία τῆς Ἐκ­κλη­σίας καί ἀφετέρου  τήν προσφορά τῆς ζωῆς του στό μαρτύριο.

Δέν θά ἤθελα ὅμως σή­­μερα νά σταθῶ στά πε­ρι­στα­τικά τῆς ζωῆς καί τοῦ μαρ­τυρίου τοῦ ἁγίου, πού πιστεύω πώς εἶναι σέ ὅλους σας γνω­στά. Θά ἤθελα νά σταθῶ γιά λίγο στήν ἐπί­κληση μέ τήν ὁποία τε­λειώ­νει ὁ ἱερός ὑμνογρά­φος τό ἀπο­λυτίκιο τοῦ ἁγίου Χαραλά­μπους· «διό ἐν παρ­ρησίᾳ Χριστῷ πρέ­­σβευε σωθῆναι ἡμᾶς».

Ἡ ἐπίκληση τῶν πρε­σβειῶν τῶν ἁγί­ων εἶναι πο­­λύ συνηθισμένη τόσο μέ­σα στή λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλη­σίας μας, στούς ὕμνους, στίς εὐχές καί στίς ἀκολου­θίες της, ὅσο καί στήν καθημε­ρινή ζωή τοῦ κα­θενός μας. Δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ἐπι­κα­­λούμαστε τούς ἁγί­ους, πού ζητοῦμε τίς πρεσβεῖες τους καί τή μεσιτεία τους.

Γιά ποιό λόγο ὅμως τίς ζητοῦμε; Ποιά εἶναι ἡ ση­μασία τους καί ποιά ἡ ἰσχύς τους στή ζωή καί στόν πνευ­ματικό μας ἀγώνα;

Ἡ ἐπίκληση τῶν ἁγί­ων εἶναι μία εὐλο­γη­μένη συ­νή­θεια πού ἐπι­κρά­τησε ἀπό τά πρῶ­­τα χριστιανικά χρό­νια, τό­τε πού ὁ σύνδε­σμος τῶν πιστῶν μέ τούς ἁγίους ἦταν πολύ στενότερος καί πολύ πιό προσω­πι­κός ἀπό ὅ,τι εἶναι σήμε­ρα. Οἱ μάρ­τυρες ἦταν σάρκα ἀπό τή σάρκα τῆς Ἐκ­κλησίας· ἦταν γνω­στοί, συγ­γε­νεῖς, οἰ­κεῖ­οι μέ τά μέλη τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς κοινότη­τος τῆς πό­λε­ώς τους. Λίγο πρίν ἀπό τό μαρ­τύ­ριό τους μετεῖχαν στίς ἱερές συ­νάξεις, στίς λειτουρ­γίες· ἦταν πρό­σω­πα πού δέν μπο­ροῦ­σαν οἱ πι­στοί νά τά ξε­χάσουν. Πί­στευαν ἀκό­μη ὅτι κα­θώς ἐπέτυχαν μέ τό μαρ­τύριο καί τήν ὁμο­λογία τους αὐ­τό πού καί οἱ ἴδιοι πο­θοῦ­σαν καί ἐπε­δίωκαν, νά φθά­σουν δηλαδή κο­ντά στόν Θεό, ἦταν φυσικό νά δια­θέτουν θάρρος καί παρ­ρησία ἐνώ­πιον τοῦ Θεοῦ χάριν τοῦ ὁποίου προσέ­φε­ραν τή ζωή τους. Αὐτός, λοι­πόν, ὁ στενός σύνδε­σμος ἀνά­με­σα στά μέλη τῆς ἐπί γῆς Ἐκ­κλησίας καί στά μέλη τῆς ἐπου­ρανίου, καί παράλληλα ἡ βεβαιό­τητα πού πήγαζε ἀπό τήν ὑπόσχε­ση τοῦ Χρι­στοῦ ὅτι ὅποιος μέ ὁμο­λογήσει ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, θά τόν ὁμο­λογήσω καί ἐγώ ἐνώ­πιον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρα­νοῖς, ἔκανε τούς πρώ­τους χρι­στια­νούς νά στρέφονται πρός τούς μάρ­­τυρες καί τούς ἁγί­ους καί νά ζητοῦν τή βοήθεια καί τή μεσι­τεία τους.

Τήν πίστη αὐτή τῶν πρώ­των χρι­στια­νῶν καλ­­­λιέρ­γη­σε ἡ Ἐκκλη­σία μας καί στούς ἑπόμε­νους αἰῶνες, ἀφενός, για­τί δημιουργεῖ στίς ψυ­χές τῶν πιστῶν τό αἴσθη­μα τῆς ἑνό­τητος μέ τή θριαμ­βεύ­ουσα Ἐκ­­κλησία, καί ἀφετέ­ρου, γιατί ἀπο­τελεῖ ἀκλό­νη­τη πίστη της ὅτι οἱ ἅ­γιοι ἔχουν πραγμα­τι­κά παρρη­σία ἐνώπιον τοῦ Θε­οῦ, για­τί τόν εὐ­α­ρέ­στησαν μέ τή ζωή καί τό μαρ­τύ­ριό τους καί ἔτσι μποροῦν μέ τίς πρε­σβεῖες τους νά βοη­θή­σουν καί τούς ἐπί γῆς ἀγω­νιζόμενους ἀδελ­φούς τους.

Δέν θά μποροῦσε, ἄλ­λω­­στε, νά συμ­­βαί­νει δια­φο­ρε­τικά. Τό αἴ­σθη­μα τῆς ἑνό­τητος μέ τούς ἁγί­ους μας μᾶς βοηθᾶ πολύ στήν πνευ­μα­τι­κή μας πορεία. Μᾶς βο­η­θᾶ, γιατί αἰσθα­νό­μαστε πώς μποροῦμε καί ἐμεῖς νά πε­τύ­χουμε τήν ἁγιό­τητα, ἀφοῦ καί οἱ ἅγιοι πρίν ἀπό ἐμᾶς τήν ἐπέ­τυχαν· μᾶς βοη­θᾶ νά ἐπι­θυμοῦμε καί ἐμεῖς τόν οὐρανό, ὅπου κα­τοι­κοῦν οἱ οἰκεῖοι μας ἅγιοι, ὅπως ἐπιθυ­μοῦ­με νά πᾶμε σέ ἕνα ἄλλο τόπο προ­κειμένου νά συναντή­σου­με τούς κα­τά σάρκα συγγενεῖς μας. Μᾶς βοη­θοῦν ὅ­μως περισσότερο ἀπό ὅλα οἱ πρεσβεῖες τους, γιατί οἱ ἅγιοι ὡς ἄν­θρω­­ποι γνωρίζουν τίς δυσκολίες τῆς ζωῆς, ἀλ­λά καί ὡς ἐκλε­κτά τέ­­κνα τοῦ Θεοῦ εἰσα­κούονται ἀπό τόν Θεό, μέ τόν ἴδιο τρόπο πού καί ὁ φυ­σικός πατέρας ἀνταπο­κρί­νεται στά αἰ­τή­­ματα τῶν ὑπά­κου­ων παιδιῶν του. Οἱ ἅγ­ι­οι δέν ἔχουν πιά ἀνά­γκη νά ζητήσουν κάτι γιά τόν ἑαυ­τό τους, γιατί ἀπο­λαμ­βάνουν ὅ,τι πε­ρισ­σότερο καί με­γα­λύ­τερο πό­θη­­σαν, τόν Θεό καί τή σωτηρία τους.

Αὐτήν ἄς ζητήσουμε καί ἐμεῖς ἀπό τόν ἑορταζόμενο ἅγιο Χαρά­λα­­μπο, ἐπα­να­λαμβάνοντας μαζί μέ τόν ἱερό ὑμνογράφο ὄχι μόνο σήμερα ἀλλά καθημερινά τήν ἐπί­κληση: «Ὡς στῦ­λος ἀκλόνητος τῆς Ἐκ­κλησίας Χριστοῦ … ἐν παρ­ρησίᾳ πρέσβευε σω­θῆ­ναι ἡμᾶς».

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ