Η Αγιοσύνη και η Ανάσταση: Μαθήματα Ζωής από τους Νεομάρτυρες Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη

   Στο πλαίσιο της πανηγυρικής αυτής ακολουθίας, ο Σεβασμιώτατος απηύθυνε λόγο πνευματικό και οικοδομητικό προς τους παρισταμένους πιστούς, εμπνευσμένος από τη λαμπροφόρο Ανάσταση του Κυρίου και από το ζωντανό μαρτύριο των εορταζόντων Αγίων. Ανέφερε χαρακτηριστικά:
“Μέσα στη χαρά της Αναστάσεως, η εκκλησία μας αδελφοί μου, μας προσφέρει απόψε και αύριο νεομάρτυρες της πίστεώς μας. Και βέβαια, εμείς, σκεπτόμενοι το γεγονός της χαράς, του Αναστημένου Χριστού εις τη ζωή της εκκλησίας, γιατί αυτό φέρνει η Ανάσταση του Χριστού, μέσα μας δημιουργούνται συναισθήματα αμφίρροπα πολλές φορές, πώς, αφού έχουμε το γεγονός της αθανασίας της Αναστάσεως, δηλαδή του Χριστού, η εκκλησία προσφέρει μπροστά μας μάρτυρες, νεομάρτυρες, οι οποίοι μαρτύρησαν μετά από την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη, των οποίων λίγο πολύ όλοι μας, ξέρουμε τη ζωή τους, γιατί από το 1959 που άρχισαν να εμφανίζονται που ευρέθησαν το 60 και στη συνέχεια αργότερα, τα ιερά τους λείψανα, μας επιβεβαίωσαν αυτήν την παρουσία τους, μέσω πολλών θαυμάτων. Πολλών θαυμάτων, σε διαφορετικούς ανθρώπους, σε διαφορετικές περιοχές για να ενδυναμώσουν την πίστη των ορθοδόξων και να βιώσουμε, ότι, σε όποια εποχή κι αν ζούμε, εμείς τουλάχιστον οι χριστιανοί, θα πρέπει να αγωνιζόμαστε να είμαστε περισσότερο άγιοι. Και αυτό λοιπόν, μέσα σε αυτήν την παρουσία των αγίων, όπως ακούσαμε και από την υμνολογία τους, έγιναν και εκείνοι πρότυπο των Παθημάτων του Χριστού. Αλλά αφού έγιναν πρότυπο των παθημάτων του Χριστού, γίνονται και πρότυπο της Αναστάσεώς Του. Διότι από το πουθενά, από κει που δεν τους γνώριζε η εκκλησία, τόσες εκατονταετίες, θαμμένοι στη γη και άγνωστοι ευρήκαν τον τρόπο, το πρόσωπο, τον χρόνο για να έρθουν να μας πουν ότι, ξέρετε, είμαστε και εμείς εδώ. Ως άγιοι της πίστεως για να μας επιβεβαιώσουν ένα γεγονός.
Αυτό λοιπόν, θα πρέπει να μας κάνει να έχουμε κάποιες σκέψεις στη ζωή μας, όπου θα πρέπει να τις ανανεώνουμε όλοι μας, για να μπορούμε να ιστάμεθα ενώπιον του γεγονότος της Αναστάσεως του Χριστού. Και τι θέλω να πω; Στον επίλογο του ιερού βιβλίου της Αποκαλύψεως, στο εικοστό δεύτερο κεφάλαιο, δηλώνεται ότι πλησιάζει ο καιρός της παρουσίας και της πραγματοποιήσεως όλων όσων προβλέπει το σχέδιο του Θεού. Και στον στίχο 11 και 12 ακούγεται η φωνή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος λέγει τα εξής:
«Ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ῥυπαρὸς ῥυπανθήτω ἔτι· καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνῃ ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. Ἰδοὺ ἔρχομαι ταχὺ, καὶ ὁ μισθός μου μετ’ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον αὐτοῦ ἔσται».
Δηλαδή, ο καθένας ας κάνει ελεύθερα αυτό που επιθυμεί: Εκείνος που αμαρτάνει, αν θέλει, ας αμαρτήσει ακόμη περισσότερο· και εκείνος που είναι ακάθαρτος από τα ρυπαρά έργα της σαρκός, ας γίνει περισσότερο ρυπαρός, αν του αρέσει. Αλλά και ο δίκαιος, ας επιτελέσει περισσότερα έργα δικαιοσύνης και αρετής, και ο άγιος ας αγιασθεί ακόμη περισσότερο.
Στη γλώσσα της αρχαίας εκκλησίας, Άγιοι λέγονταν όλοι οι χριστιανοί. Ο Απόστολος Παύλος στέλνει επιστολή προς τους Αγίους της εκκλησίας. Και την απευθύνει σε όλους τους βαπτισμένους χριστιανούς του τόπου εκείνου. Και θα πρέπει να πούμε ότι Άγιο, είναι ό,τι ανήκει στο Θεό. Η Αγία Τράπεζα επάνω στην οποία τελείται η θυσία της Θείας Λειτουργίας, το άγιο Ποτήριο, από το οποίο μεταλαμβάνουμε τα Άχραντα Μυστήρια· είναι ξεχωρισμένα για εντελώς ιδιαίτερη και υψηλή χρήση. Είναι λοιπόν ιερά και άγια, ανήκουν στον Θεό.
Και εμείς, ξέρετε, από τότε που βαπτιστήκαμε, γίναμε άγιοι. Με την έννοια ότι ανήκουμε στον Θεό, ανήκουμε σε Αυτόν που μας έπλασε. Κι όταν πέσαμε στην αμαρτία, μας ανέπλασε. Η πρώτη πλάση μας, μάς έδωσε ζωή με την πνοή Του: «ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς». Όταν πέσαμε στην αμαρτία, στη φθορά και στον θάνατο, μας ανέπλασε με τη Γέννησή Του, με τη Διδασκαλία Του, με το Πάθος Του, με τον Σταυρικό Του θάνατο και με την ένδοξη Ανάστασή Του. Μας έκανε, δηλαδή, καινούργια δημιουργήματα. Αλλά αυτή τη φορά, μας έκανε καινούργια δημιουργήματα με το Αίμα Του. Επάνω στον Σταυρό, στον Γολγοθά, μας εξαγόρασε. Του ανήκουμε δηλαδή, δυο φορές – είμαστε δικοί Του και από την Πλάση μας και από το Βάπτισμά μας. Άρα, λοιπόν, είμαστε άγιοι. Επομένως, η προτροπή «ο Άγιος αγιασθήτω ἔτι», είναι ένας λόγος του Κυρίου που απευθύνεται σε όλους μας. Δεν απευθύνεται μόνο σε αυτούς που είναι με την ειδική έννοια άγιοι. Που είναι ήδη πολύ προοδευμένοι δηλαδή, στην πνευματική ζωή και στην αρετή, αλλά σε όλους εμάς, τους απλούς πιστούς, που ανήκουμε στον Κύριο ή θέλουμε να ανήκουμε στον Κύριο ή αγωνιζόμαστε να ανήκουμε στον Κύριο και πρέπει να ζούμε έτσι, ώστε να γινόμαστε ολοένα περισσότερο δικοί Του να εντείνουμε διαρκώς τις προσπάθειές μας, για μεγαλύτερη πρόοδο στην αρετή.
Έπειτα από κάθε κορυφή, πνευματική που κατακτούμε, υπάρχει και μία κορυφή υψηλότερη. Έπειτα από κάθε χαρά για μία πνευματική άνοδο, μας περιμένει μια μεγαλύτερη χαρά για υψηλότερες αναβάσεις. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, μας προτρέπει τον κάθε πνευματικό αγωνιστή, να μη μένει στάσιμος, αλλά να είναι αεικίνητος. Ευκίνητος. «Πάντως νεόκτιστος» συνεχώς, δηλαδή να ανανεώνεται για της Αγιότητος στη ζωή του, να μη σταματά ποτέ. Να κινείται διαρκώς, εύκολα και σύντομα, να ανανεώνεται συνεχώς. Να είναι πάντοτε νέος, καινούργιος. Αν αμαρτάνει, να μετανοεί αν κατορθώνει κάτι καλό, να εντείνει τις προσπάθειές του για το καλύτερο.
Όπως οι αθλητές των σωματικών αγώνων, προσπαθούν και αγωνίζονται με κάθε τρόπο να βελτιώσουν τις επιδόσεις τους. Δεν σταματάνε ποτέ, συνεχώς αγωνίζονται αν θέλουν να κατακτούν περισσότερα πράγματα. Έτσι ακριβώς γίνονται και στα πνευματικά αθλήματα, με σκοπό να ανέβουν στον ουρανό και γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, για τον ληστή στα Δεξιά του Σταυρού του Χριστού. «Ἀθρόως ἀπὸ τοῦ Σταυροῦ εἰς τὸν Οὐρανὸν ἀνεπήδησε». Αθρόων έγινε αυτή η κατάστασίς του και μάλιστα έμεινε λέει για πάντα εκεί, να απολαμβάνει ο πρώτος πολίτης του Παραδείσου, την αιώνια χαρά της Βασιλείας του Θεού.   Αυτό, προσέξτε, δεν είναι κατόρθωμα για λίγους, είναι για όλους μας αυτό το κατόρθωμα, ανεξαιρέτως, για όλους μας. Η Αγιότητα, είναι υποχρεωτική αδελφοί μου.
Η ολοένα μεγαλύτερη Αγιότητα, «η αρετή ἀπέραντον τὸ πέρας σκέπτεται», γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης.  Είναι η ομορφιά της αρετής. Το καλό παύει να είναι καλό όταν υπάρχει κάτι καλύτερο. Το γνωρίζουμε όλοι μας αυτό, το αληθινό καλό, πάντοτε μπορεί να αυξάνει. Μάλιστα, η θεληματική πτώση του κόσμου στο κακό, πρέπει να γίνεται για τον πιστό, αφορμή για μεγαλύτερη επίδοση στο καλό, στην αρετή στην Αγιότητα. Η γενική καθίζηση του κόσμου, την οποία τη ζούμε, όλοι μας δυστυχώς, δεν πρέπει να μας συμπαρασύρει σε αυτήν την κατάσταση προς τα κάτω, αλλά να ενεργεί ως αντίρροπη δύναμη που θα μας ανεβάζει περισσότερο, που θα μας κεντρίζει πιο πολύ το ενδιαφέρον μας θα αυξάνει τον ζήλο μας, θα ωθεί την καρδιά μας σε αποφάσεις για αγώνες μεγαλύτερους. Σε αφοσίωση περισσότερη, σε προσευχή θερμότερη, σε άσκηση αυστηρότερη, ώστε να ζούμε με μεγαλύτερη καθαρότητα, με ακριβέστερη τήρηση των εντολών του Θεού.
Ο Θεός ξέρετε, επιτρέπει στον άνθρωπο, αν θέλει, να πέφτει πιο πολύ στο κακό, να νομιμοποιεί την παρανομία του, να διαδηλώνει με υπερηφάνεια την αμαρτία του. Να απαγορεύει με νόμους, να το δηλώνουν αυτοί που φρονούν διαφορετικά, γιατί έτσι έχει μάθει ο Θεός για μας τους ανθρώπους, να μας έχει σε απόλυτη ελευθερία. Την σέβεται αυτή την ελευθερία, ο Θεός του Ανθρώπου τόσο, που του επιτρέπει να επαναστατεί εναντίον του. Όσο όμως βλέπουμε το κακό να επεκτείνεται, προσέξτε, τόσο θέλει ο Κύριός μας να αυξάνει ο ζήλος μας για το καλό. Η πτώση του κόσμου στο σκοτάδι της αμαρτίας, πρέπει να γίνεται μια επιπλέον αφορμή, ώστε να εντείνουμε τις δυνάμεις μας, για να λάμψει περισσότερο το φως του Θεού μέσα μας και στη γη μας.
«ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι». Ποιός θα μπορούσε, όταν μαρτυρούσαν από τους Οθωμανούς Τούρκους οι Άγιοί μας που εορτάζουμε απόψε και αύριο, μετά από τόσα φρικτά μαρτύρια και τόσες κακουχίες, ο Θεός από την αφάνεια να τους βγάλει. Και όχι μόνο να τους βγάλει από την αφάνεια, αλλά με θαυμαστούς τρόπους. Με παρρησία.  Να μας παρουσιάζουν γεγονότα της ζωής τους, τα οποία τα επιβεβαίωσε ακόμη και η αρχαιολογική σκαπάνη. Και αυτό είναι το μεγάλο θαύμα στο γεγονός αυτών των αγίων της πίστεώς μας, όχι μόνον στη Θέρμη στη Λέσβο και εκεί στο λόφο των Καρυών, αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδος από όπου πέρασαν. Μία επιβεβαίωση γιατί, μέσα στην εκκλησία, εμείς πιστεύουμε ότι ο κάθε άνθρωπος και κυρίως ο κάθε άγιος, είναι μιμητής Ιησού Χριστού, είναι ένας μικρός Χριστός. Αυτό το γεγονός λοιπόν, επιβεβαιώνεται μέσα στη ζωή των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Παρθένου Ειρήνης.
Όταν ο Άγιος Ραφαήλ υπεδείκνυε πού ακριβώς είναι, πού είναι ο Νικόλαος, σε ποια στάση, πώς η Αγία Ειρήνη, Παρθένος και νεαρή κόρη. Και κυρίως θαύματα. Θαύματα στο πρόσωπο και με το όνομα του Αναστημένου Χριστού. Κι εκείνοι λοιπόν, δεν ήταν κάτι διαφορετικό από εμάς! Έκαναν όμως τον αγώνα τους στον πνευματικό.
Μέσα σε μία περίοδο που είχε καταληφθεί η πατρίδα μας ολόκληρη από τους Τούρκους, που πολύ εύκολα μπορούσες να εξισλαμιστείς για να σωθείς για να περάσεις καλύτερα, εκείνοι έδωσαν τη δική τους τη μαρτυρία. Και χάθηκαν. Και ο Θεός τούς επανέφερε. Για να μας επιβεβαιώσει, ότι είναι ο ζων,  αιώνιος και αναστημένος Θεός μας και ο οποίος αναστημένος Θεός μας, δεν έρχεται πλέον όπως εμείς νομίζουμε για να μας κάνει να μεταστραφούμε ή να σκεφτούμε ή να φοβηθούμε να τον δούμε αναστημένο μπροστά μας. Όχι αυτό δεν γίνεται. Έγινε άπαξ. Ο Αναστημένος Χριστός παρουσιάζεται δια τον αναστημένων Αγίων. Διά των αναστημένων ανθρώπων που σε αυτό καλούμαστε και εμείς να ζήσουμε στη ζωή μας.
Εύχομαι η Χάρις του Θεού, διά πρεσβειών των Νεοφανών Ιερομαρτύρων και Μεγαλομαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης να σκέπη τη ζωή μας, τη σκέψη μας, τις διαθέσεις μας, να μας κάνει σκεπτόμενοι των βίων τους και τη ζωή τους να γίνουμε περισσότερο άγιοι. Περισσότερο αγωνιστές, να προσπαθούμε περισσότερο και να βιώνουμε αυτήν την ζώσα παρουσία του ζώντος Θεού εις την ζωή μας.
Χρόνια πολλά και ευλογημένα σε όλους Χριστός Ανέστη”.